Абдулқодири Бедил

Мирзо Абдулқодири Бедил — шоир, насрнавис ва мутафаккири форсизабони Ҳиндустон, яке аз нобиғаҳои назми форс-тоҷик.
Ватани гузаштагонаш Хуф (канори шаҳри Нишопур) ном мавзеи Хуросон мебошад. Тибқи маълумоти тазкираи «Миръоти воридот»-и Вориди Теҳронӣ (таълифаш соли 1734) силсилаи насаби Бедил ба охирин подшоҳи сулолаи музаффариёни Форс шоҳ Мансур (1384-93) мерасад. Баъди аз тарафи амир Темур (1370—1405) забт гардидани Хуросон авлод ва аҷдоди Бедил ба Мовароуннаҳр омада, дар ин сарзамин зиндагӣ кардаанд. С. Айнӣ ба таркиби номи Бедил ва хешовандонаш илова гардидани калимаи «Мирзо»-ро далели сардори бузург будани яке аз гузаштагонаш донистааст. Дар замони хунрезиҳои мазҳабии хонҳои ӯзбек ва Сафавиёни Эрон падар ва бобои Бедил, ки аз мардуми балдаи Самарқанд буданд, тарки ватан карда, рӯ ба Ҳинд овардаанд. Гузаштагони Бедил аз сипоҳиён буданд ва Бедил низ сипоҳизода аст. Бедил дар оилаи Мирзо Абдулхолиқ ном марди сипоҳӣ ба дунё омадааст. Падараш Мирзо Абдулхолиқ маншаи суфиёна дошт, орифи вораста ва аз ҷиҳати ақида пайрави тариқаи қодирия буд. Ба пири ин тариқат Абдулқодири Гелонӣ дилбастагии маънавӣ дошт. Аз ин сабаб номи фарзанди худро Абдулқодир гузошт. Бедил дар 4-солагӣ аз падар ятим монда, тарбияи модари хушсаводашро гирифт ва дар 5-6-солагӣ ба мактаб рафт. Дар 7-солагӣ Қуръонро аз ёд карда қории мураттаб гардид. То 10-солагияш забони модарияш банголӣ (урду), санскрит, туркӣ, сарфу наҳви форсӣ ва арабиро омӯхта, ба мутолиаи осори назму нас-ри форс-тоҷик машғул шудааст. Истеъдоди шоирияш аз 10-солагӣ зоҳир гардид. Бедил дар айёми ҷавониаш, ки ҳисси шеъру шоириро амакаш Мирзо Қаландар дар дили ӯ бедор карда буд, ба шеър гуфтан пардохт.